Douwe van Domselaar (Monnickendam, 1968) groeide op onder de rook van Amsterdam, verhuisde in zijn studententijd naar de hoofdstad en is daar sindsdien blijven hangen. Hij is gehuwd, heeft twee zoons en een schoondochter. Na een hobbelige middelbareschooltijd, rondde hij eerst de hbo-opleiding Sociaal Kultureel Werk af en behaalde vervolgens zijn doctoraalbul in de Culturele Antropologie op de UVA. Hier studeerde hij af op de specialisatie Remigratie. Na zijn studie kwam hij bij toeval in de wereld van de marketing terecht en klom in zestien jaar tijd op naar de functie van Manager Marketing Intelligence bij Eneco Energie. Naast zijn werk was hij tussen 2002 en 2006 raadslid voor GroenLinks in stadsdeel Amsterdam-Zeeburg.

In de avonduren van 2009 behaalde hij zijn lesbevoegdheid, waarna een carrièreswitch volgde. Hij doceerde zeven jaar Maatschappijleer op een scholengemeenschap in Volendam aan vmbo-, havo- en vwo-leerlingen en was op deze school ook een aantal jaar Deelschoolleider havo-vwo bovenbouw. Voor Edukans reisde hij tussen 2014 en 2019 als programmaleider met een groep Nederlandse docenten naar Ghana en India in het kader van het World Teacher Programma. Sinds een aantal jaar is hij docentencoach en begeleider passend onderwijs op een ISK-school in Amsterdam-Oost.

Hij schreef een aantal artikelen over marketing voor het vakblad NieuwsTribune en was vijf jaar als redacteur verbonden aan het tijdschrift Politiek & Maatschappij waarvoor hij tientallen artikelen publiceerde. Naast een bijdrage in een boek over de Academische Opleidingsschool (Academisch werk in uitvoering, Vossiuspers UvA, 2010) leverde hij een hoofdstuk voor een boek over het mentoraat op middelbare scholen (Hoera, ik sta voor de klas!, uitgeverij Quirijn, 2017).

In 2022 verscheen zijn eerste literaire werk: de tragikomische verhalenbundel Dit konijntje is koud, meneer. Hij verdiepte zich tijdens de coronajaren in het koloniale verleden van zijn eigen voorouders. Tot zijn verbijstering bleken er, naast gouvernementele ambtenaren, ook nootmuskaatplantagehouders in zijn stamboom te zitten. Het aankoopbewijs voor drie tot slaaf gemaakten, dat hij ontdekte in een archief, vormde het absolute dieptepunt van zijn speurtocht naar het doen en laten van zijn voorouders. Het bronnenonderzoek legde, samen met een flinke dosis fantasie, de basis voor zijn roman Giftig geschenk.

Credits foto Douwe: Rona Lane